Ana okulundan başlayarak, yıllar süren yıpratıcı bir öğrenim serüveni içinde yol alan küçüklerimize ve de gençlerimize, günün sonunda nasıl para kazanacaklarını öğretmeyi amaçlarız da, nedense para harcamanın gizli kodlarını, şifrelerini hep es geçeriz. Öğrenci kimliği taşıyan çocuklarımız, ortalama 23 yaşına kadar, değişik dersler ve sınavlarla baş etmeğe çalışırken, aslında iç dünyalarında altan alta "Hayata Atılma = Para Kazanma" formülünün harekete geçeceği ilk günün hayalini kurarlar... Amaç, para kazanmak ve daima daha fazla kazanmaktır. Öyle bir alışkanlık edinir ki gençler, başarıları nedeniyle yapılan ücret zammının veya aldıkları primin keyfi yalnızca bir-iki gün sürer ve hemen yeni beklentiler içine giriverirler. Böyle bir yaşam tarzı, tam da liberalizmin bugünlerdeki amorf hali olan vahşi kapitalizme çok uygundur ( Kazanacaksın ve harcayacaksın, ne şekile kazanırsan kazan, nereye harcarsan harca, yalnızca elindekini değil, yarınki gelirini de harca, düşünme, sadece düşle ). Sonuçta, akıl dışı hayallerin itici gücüyle kendini baş rol oyuncusu sanan kişi de, kaçınılmaz bir biçimde bu oyunun piyonu olmuştur...
Para kazanmanın büyüsü, nasıl da ruhumuzu esir alıyor. Oysa, yaşamda aslolan, en az kazanmasını öğrenmek kadar ( hatta daha da fazla ), parayı nasıl, nereye ve ne zaman harcayacağımızı da bilmektir. İnsanın görgüsü ve kültürü kazandığı paranın ederinde değil, o parayı nasıl kullandığındadır. Çocukken önemsenmediği için öğretilmeyen kavramlar sonradan büyük maliyetlerle ve zaman kayıplarıyla kapımızı çalıyor. Paranın araç olduğunu bile anlatamıyoruz insanımıza. Estetiği, kültürü, görgüyü devamlı gözardı ediyor ve ettiriyoruz. İnsan denen mucizeyi, yaşamın, mucizenin tam da kendisi olduğunu ıskalıyarak, çocuklarımıza öğretemeden, parayı harcar gibi insan ömrünü de harcıyoruz. Kültürsüz, zevkten yoksun, kaba bir yaşam biçimini giysi gibi biçiyoruz gençlerimize...
Sevgiyle kalın, hoşça kalın...
Oktay Ormancıoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder